domingo, 16 de febrero de 2014

DE PRAETERITO PLVSQVAMPERFECTO


El nuevo tiempo que se te presenta en este capítulo es el pretérito pluscuamperfecto de indicativo, que tiene su exacto equivalente en nuestra lengua.

Nos marca una acción pasada anterior a otra acción también pasada. Es como un pasado del pasado. Su nombre, plus quam perfectum, significa más que acabado.

Venerunt milites qui urbem expugnaverant.
(Vinieron los soldados que habían tomado la ciudad)
Vrbem quae expugnata erat deleverunt.
(Destruyeron la ciudad que había sido tomada)


En los ejemplos anteriores los soldados habían tomado la ciudad antes de venir, o la ciudad había sido tomada antes de ser destruida.

La principal diferencia entre latín y castellano es que en la lengua de los romanos su formación es sintética en voz activa (es decir, con desinencias) y en la nuestra se construye siempre mediante un verbo auxiliar (haber en pretérito imperfecto) y un participio. Así, amaveratis significa habíais amado. De todas formas perviven en castellano usos marginales de pluscuamperfecto sin auxiliar, lo cual es muy frecuente en hablantes bilingües con gallego.

No le gustó nada el libro que leyera (= que había leído).

En la voz activa, pues, se forma añadiendo al tema de perfecto del verbo que conjugamos el sufijo temporal-modal -era-, seguido de las desinencias personales ya conocidas (-m,-s,-t,-mus,-tis,-nt). No hay excepciones a esto.

El pretérito pluscuamperfecto se construye de la misma forma en todas las conjugaciones y en todos los verbos, incluyendo sum (fueram, fueras,...).

PRETÉRITOS PLUSCUAMPERFECTOS ACTIVOS


1ª conj. AMO tema AMAV- "había amado" 2ª conj. HABEO tema HABV- "había tenido"3ª conj. SCRIBO tema SCRIPS- "había escrito"4ª conj. AVDIO tema AVDIV- "había oído" C. mixta CAPIO tema CEP-   "había cogido"
amāveram amāveras amāverat amāveramus amāveratis amāverant habueram habueras habuerat habueramus habueratis habuerant scrīpseram scrīpseras scrīpserat scrīpseramus scrīpseratis scrīpserant audīveram audīveras audīverat audīveramus audīveratis audīverant ceperam     ceperas       ceperat ceperamus ceperatis   ceperant


En la voz pasiva lo formamos, de manera parecida al pretérito perfecto, pero con el auxiliar sum en pretérito imperfecto acompañado del participio de perfecto pasivo del verbo que conjugamos. Parece un galimatías, pero veréis que no es tan difícil, y sigue la tónica general del verbo latino, evidentemente.

PRETÉRITOS PLUSCUAMPERFECTOS PASIVOS
1ª conj. AMO ppio. AMATVS "había sido amado"2ª conj. HABEO ppio. HABITVS "había sido tenido"3ª conj. SCRIBO ppio. SCRIPTVS "había sido escrito"4ª conj. AVDIO ppio. AVDITVS
"había sido oído"
C. mixta CAPIO ppio. CAPTVS "había sido cogido"
amātus /-a/-um 
eram
erās
erat 
amātī /-ae/-a erāmus
erātis
erant
 habitus /-a/-um eram
erās
erat
habitī /-ae/-a erāmus
erātis
erant
 scrīptus /-a/-um
eram
erās 
erat 
scrīptī /-ae/-a erāmus 
erātis 
erant
audītus /-a/-um eram
erās 
erat 
audītī /-ae/-a erāmus 
erātis 
erant
captus /-a/-um eram 
erās 
erat 
captī /-ae/-a erāmus 
erātis 
erant

Es muy importante insistir en que amatus eram no significa yo era amado, sino yo había sido amado. Entenderlo y traducirlo mal es un error muy frecuente. Cuidado.

No hay comentarios:

Publicar un comentario